M'n opa heeft een fotoboek. Soms kijken we er samen naar.

Dan vraag ik: "Is dat echt wel waar?", omdat ik een verklaring zoek.

Hoe kan een mens van vlees en bloed de dingen doen die ik daar zie?

Zelfs in mijn ergste fantasie begrijp ik dat nog steeds niet goed.

Refrein:

Daar schrik je van.

Daar schrik je van.

Gelukkig zijn we nu bevrijd.

We moeten zorgen dat die tijd

zich nooit, nee nooit, herhalen kan.

Ik zie een rol met prikkeldraad. Soldaten, zwaaiend met geweer.

Ze gaan verschrikkelijk tekeer en jagen mensen van de straat.

M'n opa wijst: "Die man is jood. Daar werd je, soms zelfs in de nacht,

voor opgepakt en weggebracht en meestal in een kamp gedood."

Refrein:

Daar schrik je van.

Daar schrik je van.

Gelukkig zijn we nu bevrijd.

We moeten zorgen dat die tijd

zich nooit, nee nooit, herhalen kan.

Een hakenkruis, een kogelgat. Die oorlog was één lange nacht.

Geen mens mocht zeggen wat ie dacht en niemand die te eten had.

M'n opa trekt een triest gezicht. Ik zeg: "Dat is voorgoed voorbij."

Hij zegt: "Dat ligt aan jou en mij." en dan doet hij het boek weer dicht.

Refrein:

Daar schrik je van.

Daar schrik je van.

Gelukkig zijn we nu bevrijd.

We moeten zorgen dat die tijd

zich nooit, nee nooit, herhalen kan.